ZORUNLU AMA KEYİFLİ ZİYARET

Merhaba,
Bir kaç gündür uzak kaldım blogdan. Bana sanki aylar geçmiş gibi geliyor. Sayfamı, sizleri ihmal etmişim gibi.
O kadar yoğunum ki, hem mesleki açıdan hem ev, aile durumları açısından. Zorunlu mesleki eğitimlerimiz başladı bu hafta. Akşamları üç buçuk saat eğitim, bir de üstüne sınıf sorumlu yardımcısı görevi de eklenince beş saati buluyor. Zaten her ayın ikinci ve üçüncü haftası da iş açısından zorlu geçiyor. Abondone olmuş durumdayım yani.
Önümüzdeki hafta da taşınma telaşım olacak, varın siz düşünün artık.
Neyse, bu akşam zorunlu bir akraba ziyareti yaptık ve biraz olsun nefes aldım diyeyim. Zorunlu ziyaretin neresinden nefes aldığımı merak edebilirsiniz doğal olarak. Benim tuhaf bir huyum var, istemeyerek gittiğim yerlerden mutlu olarak geri dönmek gibi. Bu istememe durumu kişilerle ilgili değil tabi, zaman darlığı ve haleti ruhiye bozukluğundan. Yoksa istemediğim kişilerin olduğu yerlere, hele böyle durumlarda asla gitmem.
"Şimdi sırası mı bunun? Bu kadar işimin arasında olacak iş mi? Nereden çıktı, başka zaman mı yoktu?" gibi söylene söylene gittiğim bu zamanlarda sohbet öyle güzel ilerler ki "Ne iyi etmişim de gelmişim" derim.
Bu akşam da böyle oldu.
Bartın'daki akrabalarımızdan yaşlı bir yengemiz kurban bayramı arifesinde beyin kanaması geçirip hastaneye kaldırılmıştı. O gün bugündür bitkisel hayatta yaşam mücadelesi veriyor. Kızı İstanbul'da, gidip geliyor her hafta, yapacak hiç bir şey yok, doktorlar asla ümit vermiyor.
Annemler Bartın'a gitmeden önce kızına bir ziyaret yapalım dedik. Huriye'ciğim benim genç kızlık arkadaşım, yaşıtız. Almanya'da işçiydiler, orada büyüdü. Her yaz Bartın'daki köyümüze gelirlerdi, biz de yazlarımızı orada geçirirdik, arkadaşlığımız orada başladı. Sonra yıllar geçti tabi, o erken evlendi, çocukları üniversite çağına geldi. Epey uzun zaman görüşemedik, sadece bir kaç yaz Bartın'da kısa bir iki görüşme, o kadar.
Bu akşam güya kısa bir ziyaret yapacaktık, bulmuşken birbirimizi konuş konuş bitmedi. Geçmişe gitmedik, bugünü konuştuk hep. Genellikle uzun ara verilen ilişkilerde yıllar sonra bir bakıyorsun, o tanıdığın artık başka biri olmuş, ya yerinde saymış ya da geriye gitmiş, çok başıma geldi. Ama Huriye'ciğimle konuşurken gördüm ki zaman onun lehine işlemiş, hem fiziksel hem ruhsal olarak. Çok menun oldum buna. Yıllar sonra aynı dili konuşuyor olmak müthiş sevindirdi beni. Annemle kızkardeşimin "Hadi gidelim artık" ısrarlarını tekrar tekrar duymak zorunda kaldık.
Yaa, hep böyle oluyor işte. Her seferinde, "İstemiyorsun ama bak memnun kalacaksın." diyorum kendime, ama bir sonrakinde gene aynı şeyi yapıyorum.
Huylu huyundan vazgeçmiyor yani:)