BENİM 'BA BEYLİ BALA BULA' MACERAM !

Müjde'ciğimin "Ba beyli bala bula da bambirleyli bap bup" yazısını okuyunca hem güldüm hem de eski günlerim geldi aklıma. Müjde, yazısında Kuran kurslarındaki ezber yönteminden bahsediyordu.
Yazısının başlığı öyle tanıdık ki bana...
Ben 6 yaşında Kuran kursuna başlamıştım. Aslında buna kurs denmezdi, özel eğitimdi. Yeni taşındığımız mahalledeki bakkalımızdı hocam. (!) Artık imam eskisi miydi neydi hiç hatırlamıyorum, annem sağdan soldan duymuş herhalde, beni onun yanına kuran öğrenmeye göndermişti o yaşta. Her gün okul çıkışı belli bir süre bakkala gider, tezgahın yanında bir taburede bakkal amcadan Kuran öğrenirdim. Adam kaç yaşındaydı şimdi hatırlamıyorum, ama gözümün önündeki görüntüsünden vardı herhalde otuz yaşlarında diye tahmin ediyorum. Şimdi olsa gönderir miydi annem oraya acaba? Ortalıkta tecavüzcü, sübyancı adamların haberlerinden geçilmiyor malum. Neyse, o zaman göndermişti işte ve ben de kuzu kuzu gitmiştim. Arada müşteriler gelir, onların işini görür sonra yine bana dönerdi ve gayet ciddi öğretirdi. Allahtan!
O yıl Kuran'ı öğrendim, üstüne bir de hatim indirdim. (Bilmeyenler için, hatim: Kuran'ı baştan sona okumak demek) Sonraki yıllar kendi kendime okudum durdum Kuran'ı, ta ki yeni bir mahalleye taşınana kadar. İlkokulu bitirmemiştim henüz. O yaz mahalle camisinin Kuran kursuna gönderildim kız kardeşimle birlikte. Her gün, artık sabahla öğle arası mı, öğle ile ikindi arası mı gene hatırlamıyorum gidiyorduk camiye. Bir erkek hocamız vardı, orta yaşlı. Aynen filmlerdeki gibi elinde de kızılcık sopası, düzen sağlamak gerektiğinde sallardı o sopayı, bazen hedefini bulurdu da. Halının üzerine, yere dizlerimizin üzerine otururduk, rahle hocanın önünde dururdu. Bizim elimizde cüz denen küçük kitapçıklar olurdu. Ezber yöntemi de Müjde'nin yazısındaki gibi tekerleme şeklindeydi. Çok gülerdik hatırlıyorum. Derslerden sonra camiyi temizlerdik, görevimizdi. Önce içerisini sonra dışarıyı, avluyu. İçerden halıları çıkarır tek tek silkelerdik, taşları sile sile bir hal olurduk. Çocukluk, hiç istemeyerek gittiğim halde bu türden de olsa bir sosyalleşme olduğu için mutluydum.
İki ya da üç yıl gittim, din hakkında bir dolu şey öğrendim, bir dolu dua ezberledim, on kez Kuran'ı hatim ettim. Tamamen annemim isteği ile oldu bunlar. Annem o kadar baskıcıydı ki o yaşta karşı çıkmak imkansızdı benim için. Bir de, mahalledeki hemen tüm kızlar gidiyordu camiye. Başka bir seçenek yok gibiydi.
Hep düşünmüşümdür, okulda da din dersi görüyorduk biz ve çok modern, dünya tatlısı, halen görüştüğüm ilkokul öğretmenimiz bu konuda da bizi gayet iyi yetiştiriyordu. O yaşlarda camiye gitmek yerine tiyatroya, konserlere, müzelere gitseydik daha iyi olmaz mıydı? Çünkü camide sadece Kuran'ı ve duaları Arapça okuduk, Türkçe'sini öğretmediler. Dini bilgiler konusunda da yeterli değildi hoca. Ben bunları ileriki yaşlarımda kendi seçtiğim çeşitli kitaplardan okuyup öğrendim. Nasıl inanacağımı kendim belirledim. Sorgulamadan öğrenmek yerine nedenini niçinini merak ederek, araştırarak öğrenmek gerekli.
6 yaşında başladığım bu serüven sonunda çok şükür şimdiki ben olabildim. Olamayabilirdim, bir çok arkadaşım gibi. Verileni olduğu gibi kabul eden, sorgulamayan hatta bunu günah sayan bir zihniyet geliştirebilirdim. Annemim tüm itirazlarına rağmen kitap okuyordum çünkü. Elime ne geçerse hem de. En büyük şansım da orta okuldaki Türkçe öğretmenim Nurhan Karal'dı. Zaten okumayı deli gibi severken onun sayesinde daha edebi, daha sosyolojik, toplumsal içerikli kitaplara yöneldim ve bunlar benim bakış açımı genişletti.
Annem hep hayıflandı bana engel olamadığı için, itirazlarına rağmen isteği dışındaki kitapları okuduğum için.
Ama benim kendime ait bir hayatım vardı ve ben başkasının istediği gibi bir hayat değil, kendi seçtiğim, kendi doğrularım, kendi inançlarım olan bir hayatı yaşamak istedim. Çok şükür başardım.
Şimdi getirilmek istenen (getirildi bile) eğitim sistemini kesinlikle onaylamıyorum. Küçücük zihinleri kendi doğrularıyla doldurup, dünyaya dar açıdan bakan insanlar yetiştirecekler. Yeni nesil kitap falan da okumuyor ki artık, değişik düşünceleri öğrensin. Bağımlı, güdümlü medyanın yayınladığı, özel mesajlar içeren haber ve dizilerin esiri olmuş durumdalar. Bilgisayardan başlarını kaldıramıyorlar.
Üzülüyorum, hem de çok.
Ah Müjde'ciğim, bak beni nerelere götürdün. Halbuki unuttum sanıyordum:)))