SEKSENLER VE ÜMİT BESEN
Hep bildiğimiz şey; hayat ne kadar garip! Ne kadar değişik! Ne kadar sürprizli!
Biliyoruz da, gene de yaşarken şaşırıp duruyor, elimiz azıcık kalem tutuyorsa da içimizi döküyor, temcit pilavı gibi ısıtıp önünüze koyuyoruz.
Tüm günümü katı iş hayatı gerçekleriyle geçirip mantık yürütmeye çalışarak bitirdim. Eve geldim, oğlumla hoşbeş, yemek derken televizyonda Fatmagül'ün Suçu Ne?' yi izlemeye daldım. İzlerken de bir yandan blog arkadaşlarımın yazılarını okuyorum. Sevgili Gülçin öyle bir yazı yazmış ve öyle bir şarkı yayınlamış ki beni benden alıp götürdü. Ta otuz yıl önceye hem de.
'Seksenler' ve Ümit Besen!
Büyük yaram, acım, çaresizliğim, eksikliğim, vicdan azabım. Ne yaparsam yapayım azalmıyor. O kadar yıl geçti, on yıl önce öyküsünü yazdım, içimi döküp rahatladım. Ya da öyle sandım.
'Seksenler' dizisini izlemeye başladığımda başlangıç müziğini duyduğum an anladım ki hiç bir şey değişmemiş. O kadar keyifliydim, o kadar neşeliydim ki şarkıyı duyduğum an gözümden yaşlar boşanıverdi.
Otuz yıl önce sönen bir hayatı anlatıyor bana Ümit Besen, otuz yıl önce yerleşip kalan vicdan azabımı. "Allah'ım yoksa ölene kadar bitmeyecek mi?" lerle dolu çaresizliğimi.
Hayat garip dedim, sabah başka, öğle başka, akşam bambaşka. Genelde bir günde bir dolu şeyi sığdırıyorum hayatıma, bazen günlerce yaşanacak hikayeleri bir günde yaşıyorum. Her gün gelin oturun karşıma, her gün anlatacak hikayem vardır benim.
Ama işte böyle yürek dağlayıcı olunca dayanamıyorum. Ağlaya ağlaya kalmıyor gözümde yaş.
Sevgili Gülçin ne bilsin? Canım benim, hasretle yazmış seksenli yıllarda yaşadıklarını. Ne bilsin gelip bana dokunacağını, dokunup yaramı kanatacağını. Çok da güzel yazmış ayrıca, her zamanki duyarlığıyla.
Ama işte... Tam yerine rast geldi... Koyacak manzaram da yok ki...
Biliyoruz da, gene de yaşarken şaşırıp duruyor, elimiz azıcık kalem tutuyorsa da içimizi döküyor, temcit pilavı gibi ısıtıp önünüze koyuyoruz.
Tüm günümü katı iş hayatı gerçekleriyle geçirip mantık yürütmeye çalışarak bitirdim. Eve geldim, oğlumla hoşbeş, yemek derken televizyonda Fatmagül'ün Suçu Ne?' yi izlemeye daldım. İzlerken de bir yandan blog arkadaşlarımın yazılarını okuyorum. Sevgili Gülçin öyle bir yazı yazmış ve öyle bir şarkı yayınlamış ki beni benden alıp götürdü. Ta otuz yıl önceye hem de.
'Seksenler' ve Ümit Besen!
Büyük yaram, acım, çaresizliğim, eksikliğim, vicdan azabım. Ne yaparsam yapayım azalmıyor. O kadar yıl geçti, on yıl önce öyküsünü yazdım, içimi döküp rahatladım. Ya da öyle sandım.
'Seksenler' dizisini izlemeye başladığımda başlangıç müziğini duyduğum an anladım ki hiç bir şey değişmemiş. O kadar keyifliydim, o kadar neşeliydim ki şarkıyı duyduğum an gözümden yaşlar boşanıverdi.
Otuz yıl önce sönen bir hayatı anlatıyor bana Ümit Besen, otuz yıl önce yerleşip kalan vicdan azabımı. "Allah'ım yoksa ölene kadar bitmeyecek mi?" lerle dolu çaresizliğimi.
Hayat garip dedim, sabah başka, öğle başka, akşam bambaşka. Genelde bir günde bir dolu şeyi sığdırıyorum hayatıma, bazen günlerce yaşanacak hikayeleri bir günde yaşıyorum. Her gün gelin oturun karşıma, her gün anlatacak hikayem vardır benim.
Ama işte böyle yürek dağlayıcı olunca dayanamıyorum. Ağlaya ağlaya kalmıyor gözümde yaş.
Sevgili Gülçin ne bilsin? Canım benim, hasretle yazmış seksenli yıllarda yaşadıklarını. Ne bilsin gelip bana dokunacağını, dokunup yaramı kanatacağını. Çok da güzel yazmış ayrıca, her zamanki duyarlığıyla.
Ama işte... Tam yerine rast geldi... Koyacak manzaram da yok ki...
Sevgili Nurtenciğim, gençler hayalleri ile yaşlılar anılarıyla yaşarlarmış.. Öncelikle belirtmek isterim sana yaşlı demiyorum.. Yazında bahsettiğin konuya değinmek için bu ifadeyi kullandım..Hayaller gerçek dışı olgular. Ulaşılabilir veya ulaşılamaz..Ulaşılamadığında insanın canını çok fazla acıtmaz.Ancak geçmişte yaşanan acı bir hatıra eğer yüreğinde derin yaralar açmışsa bunu unutmak pek mümkün olmasa gerek.Mutlaka bir iz bırakıyor. Belki üzerini farklı şeylerle kapatıyorsun ama hiç beklemediğin bir anda, bir söz, bir şiir, bir şarkı yada ne bileyim karşılaştığın herhangi bir olguda tekrar o günlere dönebiliyorsun..Hayat bu deyip üzerinde fazla takılmamak lazım diye düşünüyorum..canım öpüyorum, huzurlu, mutlu güzel günler diliyorum. Sevgilerimile..
YanıtlaSilHaklısın elbette Hanife'ciğim. Ben de herkese söylerim bunu, fazla takılmamak gerektiğini. Kendi yaşamımda da başarmaya çalışıyorum. Ama işte, dediğim gibi eksiklik, tamamlanamayan şeyler hangi zamanda karşına çıkarsa çıksın dönüveriyorsun gene o günlere. Sağol canım iyi dileklerin için. Ben de öpüyorum seni.
YanıtlaSilöyle hassas öyle ince ruhlusun ki; içim buruk geldim bu defa yanına..
YanıtlaSilbelki yanında değilim, buradan sana nasıl mendil uzatıp gözyaşlarını silebilirim nasıl yüzünü gülümsetebilirim öylece düşünüp duruyorum..
farkında olmadan deştiğim acını hafifletemiyorum..
buna benim gücüm yetmez..
ama istanbula geldiğimde kahve ikram etsem, birde mendil uzatsam affolur muyum..
Hay Allah yaa:(((ne olmuşsa olmuş bitmiş ne olur kendini harap etme Nurten'im:(((istersen rahatlatacaksa yine yaz...ya da yazma bırak hatırlama:(((minik bir şey bazen neleri hatırlatıyor insana..:((Bücürük ve ben öpelim geçsin:))
YanıtlaSilBazen bir şarkı, bir cümle nelere kadir Nurten Ablacım. Bazı yaralar var ki geçmiyor. Ve inan bu duyguyu biliyorum çünkü içimde duran, ara ara gün yüzüne çıkan acı anılarım var hayatımda....
YanıtlaSilZaman en iyi laçtır ama unutturmuyor. Sadece geriye itiyor. Ağlamak en güzeli sanırım.
Geçmiş asla unutulmaz. Unuttum demek istense de gün gelir, bir şarkı, bir cümle, bir görüntü, bir resim o geçmişi bizlere hatırlatır. İlgiyle okudum. Ağlamak, keşke çözüm olsaydı. Lakin değil işte değil...Saygılar.
YanıtlaSil