ŞEKERİM ŞEKER (!)

Çok şükür ki epeydir (yaklaşık üç haftadır) kalbimde sıkışıklık yaratan, her dakika hop edecekmiş hissini veren durumumdan kurtuldum.
Kendimle mücadele etmekten bitap halde geldim bugüne. Fakat sanırım artık bir doktora görünme zamanım geldi. Yaşadığım yıkıntının yarattığı stres bünyede zaten fazla olan şekeri zıplattı, ağzım kuruyor, durmadan su içiyorum. Yemek düzenim hâlâ bozuk, içim almıyor bir türlü. Çok açım diye önce iştahla yemeye başlıyorum, ama yarısına gelmeden pes ediyorum. Çok acıkmadan da yemeğe yanaşmıyorum.
Şeker hastalığı ailemde genetik. Babam ve halalarım şeker ilacı kullanıyor, hepsi de zayıf insanlar, şeker ve tatlıyla başları hoş değil, ne yaparsın, genetik olunca bakmıyor işte bunlara. Ben de zayıfım, yıllardır çayı kahveyi şekersiz içerim, tatlı pek sevmem, ama işte şekerim:)
Altı yedi ay önce gene böyle yükselmişti de, doktor "mutlaka ilaç kullanmalısın" demişti. Diyetle, yürüyüşle halledeceğimi söyleyip kabul etmedim, epey de idare ettim, fakat bu duygusal stres acayip bir şeymiş, anında zıplattı şekeri, hiç böylesini yaşamamıştım. Neyse gideceğiz artık, yapacak bir şey yok. Bir an önce önlem alayım ki ileride hoş olmayan durumlarla karşılaşmayayım.
Bu şeker öyle bir şey ki, gerginleştiriyor da insanı. Sakin yapından sıyrılıp sinirli bir şey olup çıkıyorsun. Babam bildim bileli mülayim bir adamdı mesela, ne zaman şekeri çıktı, çabuk sinirlenen, hemen parlayan bir insana dönüştü. İlaçları düzgün kullanıyor da Allah'tan yine sakin yapısını koruyabiliyor.
Ben de öyleyim bu aralar, geçirdiğim sarsıntı yetmiyor, bir de şekerin etkisiyle iyice geriliyorum.
Bir teselli de yok değil hani. Diyorlar ki şeker hastaları uzun yaşar, çünkü mecburen düzgün beslenir ve düzgün egzersiz yaparlar.
Hadi bakalım...