BU BEN DEĞİLİM
Sabah yataktan yeni günün sevinciyle uyanıyorsun. Kahvaltını ediyorsun neşe içinde oğlunla. Onu okula yolcu ettikten sonra bir fincan kahve eşliğinde biraz kitap okuyup giyinip işe gidiyorsun.
"Bugün", diyorsun, "Bugün çok sakin olacağım, kimseyle takışmayacağım." Her sabahki gibi...
Fakat olmuyor işte, ne kadar sakin olmaya çalışırsam çalışayım çileden çıkabiliyorum bir sözle.
Ben bu değilim oysa, çok sakin yapımı bilenler bilir. Sabır küpü olduğumu da.
Kendime kızıyorum, kendimi tanıyamıyorum, daha sonra pişman olacağımı bildiğim sözler söylüyorum. Söylediklerimde haklıyım, sonuna kadar haklıyım, fakat tut işte dilini be kızım, bırak seni çileden çıkarmaya uğraşsınlar, bırak oyunlarını istedikleri gibi oynasınlar, bırak gözünden düşebildikleri kadar düşsünler. Artık değeri yok ki bunların senin gözünde.
Evet, hiç böylesini görmemiştin, yaşamamıştın, hiç böyle insanlarla işbirliğin olmamıştı, şaşırıyorsun, üzülüyorsun.
Ama artık canın yanmıyor ki, sadece üzülüyorsun, bırak kendi haline, sus ve bekle.
Bir tiyatro oyunu izlediğini düşün, komik bir tiyatro oyunu, hem de öyle komik ki, oyuncular bile bunun farkında değil.
Farkına vardıklarında zaten (eğer varırlarsa tabi) esas oyun başlayacak.
Evet kızım,
Yarın yine kalk yataktan yeni günün sevinciyle ve uygula bu kararını, bak nasıl iyi geçecek günün.
"Bugün", diyorsun, "Bugün çok sakin olacağım, kimseyle takışmayacağım." Her sabahki gibi...
Fakat olmuyor işte, ne kadar sakin olmaya çalışırsam çalışayım çileden çıkabiliyorum bir sözle.
Ben bu değilim oysa, çok sakin yapımı bilenler bilir. Sabır küpü olduğumu da.
Kendime kızıyorum, kendimi tanıyamıyorum, daha sonra pişman olacağımı bildiğim sözler söylüyorum. Söylediklerimde haklıyım, sonuna kadar haklıyım, fakat tut işte dilini be kızım, bırak seni çileden çıkarmaya uğraşsınlar, bırak oyunlarını istedikleri gibi oynasınlar, bırak gözünden düşebildikleri kadar düşsünler. Artık değeri yok ki bunların senin gözünde.
Evet, hiç böylesini görmemiştin, yaşamamıştın, hiç böyle insanlarla işbirliğin olmamıştı, şaşırıyorsun, üzülüyorsun.
Ama artık canın yanmıyor ki, sadece üzülüyorsun, bırak kendi haline, sus ve bekle.
Bir tiyatro oyunu izlediğini düşün, komik bir tiyatro oyunu, hem de öyle komik ki, oyuncular bile bunun farkında değil.
Farkına vardıklarında zaten (eğer varırlarsa tabi) esas oyun başlayacak.
Evet kızım,
Yarın yine kalk yataktan yeni günün sevinciyle ve uygula bu kararını, bak nasıl iyi geçecek günün.
Size hak vermemek elde değil. İnsanlar ya ne yaptıklarının, kimi ya da kimleri kırdıklarının farkında değildir yaptıklarıyla. Ya da okumak ve görmek yetilerini kaybetmişler. Geünlük hay huyu geçtik. Günlük yaşananlar zaten bir yük omuzlarda, yüreklerde. İşin içine bir de "sanal" ortam giriyor ki; gerçek adını değil de müstear (takma) adıyla yorum yapıyor. Hem de ne yorum Nurten Hanım. Akıllara ziyan. Yahu okuduğun yazıyı, satırı, cümleyi önce anla, tart; sonra kırmadan, dökmeden yazacaklarını yaz, söyleyeceklerini söyle...Bu nedenle size hak veriyorum. İnsanlar artık anlaşılmaz durumdalar. Sanal'da da olsa "yüreği" yiğit ve dürüst o kadar kadın, erkek var ki. Yeter ki anlamasını bilelim. Gerçek adımızla yazalım. Bu eleştirim. Gerçek adını bildiğim arkadaşlara değil. Gerçek adını açıklamaktan korkanlaradır. Yazınız her zamanki gibi yürekli ve gerçekçi. Kalemine sağlık.
YanıtlaSilBen de bu takma adla yazıp gerçek adını saklayan, sonra da zehir zemberek yorum yapanlar hakkında aynı şeyi düşünüyorum. "Cesur olun biraz yahu" diyesim geliyor. Kendine güvensiz, korkak insanlar bunlar. Gerçek ortamda da biraz farklı olsa bile aynı şeyi yapıyor bu korkaklar.
YanıtlaSilHocam, teşkkürler değerli yorumunuz için.