MURAT

Muhteşem bir akşam geçirdim.
Huzur içindeydim evime dönerken. Huzurlu ve mutlu.
Beyoğlu Nevizade Kadir'in yerinde içilen iki duble rakı eşliğinde yapılan sohbet bu kadar mı huzur verir insana?
Verir.
Yanında yirmi altı yıldır tanıdığın has bir arkadaşın varsa verir.
Bugün doğum günüydü, ayrı bir anlamı vardı yani bu akşamın.
Murat'ı tanıdığımda neredeyse kısa pantolonlu bir çocuktu. on sekiz yaşındaydı, ama bana öyle geliyordu. Naif bir çocuk gibiydi. Birlikte büyüdük sayılır, ben de yirmi yaşımdaydım o zaman. Aynı işyerinde sekiz yıl çalıştık, sonra o ayrıldı, kendi kanatlarıyla uçmaya başladı. Kendi işinin patronu oldu.
Bağımızı hiç koparmadık, genellikle ayda bir, bazen daha uzun aralıklı, ama hep buluştuk. Hayatımızdaki değişiklikleri konuştuk.
Okullu değildir, lise ve yüksek öğrenim yapmadı. Ama hiç bir üniversite okumuş adama değişmem onu. Kendini öyle bir yetiştirdi ki benim diyen üniversiteliye taş çıkartır.
Hiç evlenmedi, ama ilişkileri uzun soluklu oldu, kadınına hep değer verdi. Duygusuz, romantizmden uzak adamlardan olmadı.
Adam gibi adamdır o.
Ben ilk kez, sevdiği kadın için ağlayan adamı onda gördüm. İlk kez, bir erkeğin ayrılık acısını nasıl yaşadığını onunla anladım.
Yok, görmedim onun gibi bir erkek. Luda çok şanslı bir kadın, inşallah biliyordur.