İNANMADIM
Hayata küskün gördüm bugün onu.
"Küsmedim" dedi bana, inanmadım.
Nasıl inanayım, o cıvıl cıvıl gözlerin feri sönmüş.
"Bütün giysilerimi, ıvır zıvırmı, ne varsa hepsini dağıttım, verdim birilerine gitti" dedi.
Sordum, "Neden?"
"Boş be Nurten, her şey boş, bir manto, bir iki giyecek bıraktım o kadar. Yeter bana, artar bile. İnan hicap duydum o kadar çok çapuldan, milletin bir ayakkabısı bile yokken. Hiç bir zaman aç gözlü olmadım, varlık içinde büyüdüm, yaşadım ben. Güzel görüneyim, şık olayım diye beğenilme ihtiyacından alıp durmuşum işte. Bu saatten sonra kime beğendireceğim ki kendimi? Gözümün önünde eriyip gidiyor işte eski kocam. Ona bir şey olsa, yalnız kalmayayım diye bir erkek düşünsem, kime inanacağım artık? Bu yaştan sonra insan sadece şevkat, sevgi, can yoldaşı istiyor. Oysa herkes menfaat peşinde, beni isteyecek erkek de yakınlık değil hizmet ihtiyacı olduğu için ister. Onun için bıraktım her şeyi. Bakma bana öyle, küsmem ben hayata, bak daha bugün rujumu sürdüm arkadaşlarımla Pendik'e yemeğe gittim." dedi.
İnanmadım.
Hiç böyle görmemiştim onu. Bu kadar aklı başka yerde.
Bana bir şeyler anlattırırken beni dinlemiyor, başka yerde geziniyorken gözleri, inanamazdım.
"Sen" dedi, "En yakınının ölümünü yaşamadın Allah da daha uzun süre yaşatmasın. Babamı zaten hatırlamıyorum, ablamla yaşadım ilk ve hayatıma damgasını vurdu, unutulur gibi değil. Çocuğum, halalarım, amcalarım, o, bu derken bir bir gittiler hepsi. Şimdi Gani bey, sona doğru hızla ilerlerken gözümün önünde... Çok zor Nurten çok zor."
Utandım.
Büyük zannettiğim dertlerimden, çekilmez sandığım acılarımdan, tahammülsüzlüğümden bir kez daha utandım.
Ve bir gün hayatta yapayalnız kalma ihtimalinden korktum.
Geçen hafta ateşler içinde yatarken evde yapayalnız, tek başınalığın bazen ne kadar zor olduğunu düşündüm.
Sağlıklıyken çok güzel, özgürlüğü muhteşem, bazen yalnız yapılan pazar kahvaltılarının çekilmezliğine rağmen güzel. Ama bir ufacık hastalıkta o yalnızlığı hissetmek de çok kötü.
Bu her satırından karamsarlık akan yazım için kusura bakmayın.
Hayat böyle galiba, geçer gider mutlaka.
Siz esen kalın.
"Küsmedim" dedi bana, inanmadım.
Nasıl inanayım, o cıvıl cıvıl gözlerin feri sönmüş.
"Bütün giysilerimi, ıvır zıvırmı, ne varsa hepsini dağıttım, verdim birilerine gitti" dedi.
Sordum, "Neden?"
"Boş be Nurten, her şey boş, bir manto, bir iki giyecek bıraktım o kadar. Yeter bana, artar bile. İnan hicap duydum o kadar çok çapuldan, milletin bir ayakkabısı bile yokken. Hiç bir zaman aç gözlü olmadım, varlık içinde büyüdüm, yaşadım ben. Güzel görüneyim, şık olayım diye beğenilme ihtiyacından alıp durmuşum işte. Bu saatten sonra kime beğendireceğim ki kendimi? Gözümün önünde eriyip gidiyor işte eski kocam. Ona bir şey olsa, yalnız kalmayayım diye bir erkek düşünsem, kime inanacağım artık? Bu yaştan sonra insan sadece şevkat, sevgi, can yoldaşı istiyor. Oysa herkes menfaat peşinde, beni isteyecek erkek de yakınlık değil hizmet ihtiyacı olduğu için ister. Onun için bıraktım her şeyi. Bakma bana öyle, küsmem ben hayata, bak daha bugün rujumu sürdüm arkadaşlarımla Pendik'e yemeğe gittim." dedi.
İnanmadım.
Hiç böyle görmemiştim onu. Bu kadar aklı başka yerde.
Bana bir şeyler anlattırırken beni dinlemiyor, başka yerde geziniyorken gözleri, inanamazdım.
"Sen" dedi, "En yakınının ölümünü yaşamadın Allah da daha uzun süre yaşatmasın. Babamı zaten hatırlamıyorum, ablamla yaşadım ilk ve hayatıma damgasını vurdu, unutulur gibi değil. Çocuğum, halalarım, amcalarım, o, bu derken bir bir gittiler hepsi. Şimdi Gani bey, sona doğru hızla ilerlerken gözümün önünde... Çok zor Nurten çok zor."
Utandım.
Büyük zannettiğim dertlerimden, çekilmez sandığım acılarımdan, tahammülsüzlüğümden bir kez daha utandım.
Ve bir gün hayatta yapayalnız kalma ihtimalinden korktum.
Geçen hafta ateşler içinde yatarken evde yapayalnız, tek başınalığın bazen ne kadar zor olduğunu düşündüm.
Sağlıklıyken çok güzel, özgürlüğü muhteşem, bazen yalnız yapılan pazar kahvaltılarının çekilmezliğine rağmen güzel. Ama bir ufacık hastalıkta o yalnızlığı hissetmek de çok kötü.
Bu her satırından karamsarlık akan yazım için kusura bakmayın.
Hayat böyle galiba, geçer gider mutlaka.
Siz esen kalın.
Eski kocası için üzülen biri ilk kez görüyorum:)ama doğru düşünmüş belli yaşın üzerindeki insanlar evlenmek değil hasta bakıcı ararlar:)hastalanınca aynen öyle oluyor ama sen yalnız olmayacaksın asla Nurten'im Allah bağışlasın evladın var, evlense de oğlun hep sana destek olacaktır ama yine de Allah elden ayaktan düşürmesin ne seni, ne beni..kusur mu? Asla..:)))bunlar hayatın gerçekleri....
YanıtlaSilsevgilerimle canım
Eski kocasıyla aynı evin başka katlarında yaşıyorlar. Çocukları da aynı apartmanda. Her gün eridiğini görüyor ve üzülüyor.
YanıtlaSilUmarım yalnız kalmam Müjdem. Oğlum bana çok düşkün ve duyarlı, fakat hayat bu, uzağa gidebilir, başka bir şey olabilir, belli olmaz.
Allah hiç birimizi elden ayaktan düşürmesin, akıldan da etmesin inşallah.
Seni seviyorum, çok öpüyorum.
Geleceği kim bilebilirki? Geleceğini bilsen mezarını kazarsın der büyülerimiz. Hem aynı evde yaşayıp aynı zamanda ölen varmı? Sonuçta insan hep yalnız değilmi? Ama evet şuna katılıyorum tamahsız olmamak lazım alıyoruz alıyoruz hep. Dolaplar her yer dolu.. hayat çok kısa bu kadar karamsar olmamak lazım. Allah herkes için en iyisini düşünmüştür.. Aynı durumda olan çok kişi var. Şimdiden böyle düşünüp üzmeyin kendinizi.. Benim bir tanıdığım vardı geçen yıl kaybettik birgün bana bir huzur evi aradığını söyledi kimse bakmaz bana dedi.. Ama huzur evine gidecek yaşa gelmeden öldü maalesef.. Ne olacağını sadece allah bilir.. Yarınlar için üzülmeyin bu günleri dolu dolu yaşayın bence..
YanıtlaSil