AH O GÜNLER, ŞİMDİ YABANCI GİBİLER...

Radyoda yine ‘Bir Zamanlar’, Hakan Eren.

Bu akşam Ferdi Özbeğen akşamı.

Müziğe ilk başladığı günden bugüne sırayla bir bir çalınıyor şarkıları.

Ve ben ağlıyorum…

Yok, dayanılır gibi değil; bir Ümit Besen bir Ferdi Özbeğen, dayanamıyorum, süzülen gözyaşlarıma engel olamıyorum.  Beni alıp alıp götürmüyorlar mı o yıllara dayanmak çok zor geliyor, bazen imkansız.

Ne vardı o yıllarda? Neler saklıydı bu şarkıların sözlerinde? Kimi hatırlatıyorlar bana?

Defalarca yazdım yine yazacağım, sanırım ömrüm oldukça yazmaktan alıkoyamayacağım kendimi.

Sıcak bir yaz mevsimi, ilk kez ayak bastığım tarihi şehir Bursa, ve NEŞE ablam.

O beni hep ağlatacak, küskün kopan hayat ipini hep arayacağım.

Bir de GENÇLİK…

Masum, hayat dolu, umut dolu bir gençlik vardı.

Henüz hataların uğramadığı, hayal kırıklıklarının yaşanmadığı, kötülerin bilinmediği su gibi GENÇLİK.

Ne çok arıyorum son günlerde o yıllarımı. Ne çok özlüyorum.

Oysa ben hep geldiğim yaşı karşılarken şimdiki aklımı ağırlamaktan büyük mutluluk duyardım. O yıllara dönmek istemez, küçük bir tebessümle hatırlardım.

Ağlıyorum şimdi, Ferdi Özbeğen’in elleri piyanonun tuşlarında gezinir, ağzından çıkan sözler içimdeki yanardağı harekete geçirirken ağlıyorum hıçkıra hıçkıra.