KAYBETTİM

Keyifsizim ve keyifsizliğimi de yazmak istiyorum.
"Aman herkes ne der ne düşünür? Bu kadın da manyak mıdır nedir? Bir keyifli bir keyifsiz, bir gün 'yüreğinde bahar' bir gün sonbahar" derler mi acaba diye düşünecek halim yok hiç. 
Ne derseniz deyin, kabulüm. 



Ama kendimi de biliyorum, ne yapar eder düzeltirim ben bu durumumu. 
Yalnız şu anda, çok ama çok keyifsizim. 
İş yorgunluğuyla da ilgisi yok.
Oysa hava şeker gibi, önümüz yaz. Günlerden de cumartesi. Oysa (!)
Sabahtan akşam üzerine dek işyerinde çalıştım, bayağı iyi iş çıkardım. Bu durumda keyifli olmam gerekir gibi geliyor değil mi?
Nerdeeee?
Düşünüyorum, sorguluyorum.
Ben nerede hata yaptım?
Nasıl becerdim en güvendiğim insanın güvenini kaybetmeyi? Onu benden uzaklaştırabilmeyi?
İnsanın hayatta çok fazla dostu olmuyor. Olanı da gözü gibi koruması gerekiyor. Aşk meşk kişisinden çok farklı bu. Aşık olduğun giderse bir yenisi gelir, ama dostun giderse ara ki bulasın bir daha; onun gibi sevgi dolu, onun gibi güvenilir birisini şu kalan ömründe.
Ben galiba dostumu kaybettim.
Budur keyifsizliğimin sebebi!