18 AĞUSTOS

Benim tarihimde bir 18 Ağustos yarattın.
Acısı içimden hiç çıkmayan. 
Vicdan azabı hiç azalmayan.
Ne kadar çabalasam kendimi affedemediğim.
Kaç kez yazdığım, yine yazmaktan kendimi alamadığım...




Otuz yıla yaklaşıyor seni kaybedişim. Her 18 Ağustosta sanki yeniden kaybediyorum. Haberini aldığım o anı sanki yeniden yaşıyorum. 
Ölümün soğuk yüzü gelip bulunca insanı zamansız, yarattığı tahribatın büyüklüğü tamir edilemez oluyormuş.
Önünde çok uzun yıllar var sanıp umursamaz davranmak, gençliğin tecrübesizliğini bahane saymak meğer ne büyük bir dersle karşılaştırıyormuş insanı.

Ben bugün gene Ümit Besen dinliyorum Neşe Abla!
Senin için.
Sen dinlerken nasıl da küçümserdim oysa hatırlar mısın?
Şimdi kendime eziyet ettiğimi bile bile, senin güzel hatıran için, gözlerimden sicim gibi akıtarak yaşları, çevire çevire dinliyorum o eski kaseti. 

Ben seni sevdiğimi ölüm haberini aldığımda anladım. Sevmenin anlamını da tam olarak biliyor muydum o güne kadar tartışılır, ama bu kadar yıl sonra merak ettiğim bir şey var. 
Merak ettiğim, sormak istediğim, ama artık yanıtının olmadığını bildiğim bir soru.

Sen de beni sevmiş miydin?

Hayat çok zor Neşe abla, çok güzel ama bir o kadar zor. Bazen iyi ki yaşayıp da görmemişsin bu çirkinlikleri diye geçiyor içimden. Ancak öyle de bir sürpriz yapmış ki Allah'ım ailene, kız kardeşinin kızı sanki senin ikizin. İşte sırf onu görmek için yaşasaydın keşke diyesim de geliyor bazen. Ben onu görmeye dayanamıyorum biliyor musun? Geçen yaz evlendi, anne bile oldu. 

Hayat işte!

Neşe ablam,
Koklamalara kıyamadığını söyledikleri o güzel kızınla nurlar içinde yat.