SANA YAPILANLARI UNUT

Babamın operasyonu iyi geçti, çok şükür. Yarından sonra yolcu edeceğiz Bartın'a. 
Akşamüzeri uğradım, belki görüşemeyiz diye güle güle demek için. Yemek yedikten sonra balkondaki masanın etrafında oturduk sohbet ediyoruz. Güzel güzel konuşurken ne olduysa oldu tartışmaya başladık. Aslında ne olduysa oldu dememem gerekir. Hemen her sohbetimizde tartışacak, hatta kavgaya gidecek bir şey buluruz biz maşallah. Ya siyasettir bizi birbirimize girdiren ya da annemle babamın birbirleri hakkındaki şikayetleri. 
Gerçi sonunda gülerek ayrılırız birbirimizden, küsmeyiz.



Babam çok konuşan bir yapıya sahip. Genetik, babası da öyleymiş, hatta köyde lakabı ÇAPIN imiş. Çok konuşan, geveze anlamında yani. Yaş gelmiş yetmiş yediye, değişecek hali yok ya. 
Annem ise hiç sevmez gevezeliği, üstelik yönetici ve sabit bir düşünce yapısına sahip. Kendi dediği olsun, her şey onun kontrolünde olsun ister. Eleştiriye tahammülü yok, doğrularından şüphe edilmesinden hiç hoşlanmaz. O da yetmişinde olduğuna göre değişmez haliyle. 
Bu yıl ellinci yıllarına girdiler hâlâ alışamadılar birbirlerine desem yalan olmaz. 
Anlatacağım konu akşamki tartışmamız değil aslında. Tartışma sırasında anneme öğütlediğim sözler. 

Kin tutma,
Sana yapılanları unut,
İnsanlardan, en yakınlarından bile beklenti içinde olma,
Mutlu olmak senin elinde,
Mutlu ya da mutsuz olmak için başkalarının senin hakkında ne düşündüğünü önemseme.
Mutsuzluk asla kader değildir. 

O kadar çok takıyor ki kafasına söylenen sözleri, yaşadığı olayları. Bir anda tansiyonu çıkıyor. Yıllardır omzundan boynuna yerleşen ağrıların sebebi her türlü tahlile rağmen bulunamıyor. 
"Yazık ediyorsun kendine" dedim. 
Tabi ne desem boş.

Ben de takardım kafama dert sandıklarımı, onun kadar olmasa da. Üzülürdüm, baş ağrıları çekerdim. Bu da genetik herhalde, bir de, ne görürsen ailede onu öğreniyorsun. Ama değişilmez değil, değişiyorsun istersen.
Yaklaşık yedi sekiz yıldır değişim içindeydim zaten; bu değişimi güçlendiren ve çoğaltan da geçtiğimiz yıl yaşadıklarım oldu. 
Zaten kin tutmazdım, bana yapılan olumsuzlukları hemen unuturdum. Çünkü unutmazsa mutsuz oluyor insan. Ama insanlardan beklentilerim olurdu, "şunu şöyle yapsa iyi olurdu, bunu yapmasa sanki ne olurdu" cümlelerini sıkça söylerdim. Başkalarının benim hakkında düşündükleri çok önemliydi, kimse kötü düşünmesin, herkes beni iyi bilsin diye az hırpalamadım kendimi. 
Ama hayat işte, sopası yok, sana öyle şeyler yaşatıyor ki, hiç bir şeyi kafana takmaman gerektiğini öğreniyorsun. Hiç bir insanı gereğinden fazla önemsememen gerektiğini de. 
Artık sadece önüme bakıyorum, geleceğe. Geçmiş geçti gitti, hayat devam ediyor ve ne yaşatırsa yaşatsın bize, o kadar güzel ki bu hayat.