BİR KIŞ ÖĞLEDEN SONRASI

Öyle uykum var ki.
Sıcakta bir rehavet gelir ya insana, aynen öyleyim. Bıraksanız devrilip yatacağım.
Bu soğuk kış öğleden sonrası, kar bekleyen havada  nasıl da iyi gelir.
Hani ısınmış olsam anlayacağım. Sabahtan beri ellerimden çıkaramadığım eldivenlerle iş yapıyorum. Isınamadım bir türlü.
Ama bu rehavet halinin en güzel yanı hayal kurmak.



Yanıbaşımda gürül gürül yanan bir soba, Pencere önünde bir sedir, karşımda hırçın Karadeniz, üzerimde yün battaniye. Uzun oturmuş kitap okuyorum. Bir süre sonra uykum geliyor, başımı eğip uyumaya başlıyorum.
Kapı açılıyor birden. Babaannem giriyor içeri. Her zamanki uzun çiçekli basma etekliği ve örgü yeleği var üzerinde. "Bu ne sıcak böyle?" diyor önce. Sonra sedire yanaşıyor, yüzümü okşuyor. "Üzülme kızım" diyor," Zamanı gelince herkes yerine yerleşiyor."
"Özlemişim seni babaanne, ne iyi ettin de geldin" diyorum. Peşinden soruyorum, "Niye geldin?" Soruma cevap vermeden uzun uzun bakıyor denizin bahçe duvarını yalayan hırçın dalgalarına. "İzin verdiler" diyor sonra. "İşimi görüp dönecekmişim." Şaşırarak, "Ne işi bu babaanne?" diyorum. Kederli başını sallıyor, bilmiyormuş henüz. Haber vereceklermiş.
Konuşmuyor daha, susup oturuyor yerde, sırtı sedire dayalı.
Kapı bir daha açılıyor. "Kızııımmm" diye koşarak gelen bir kadın. Beyaz saçlarını açıkta bırakan yemenisi ve nur yüzüyle Feride teyzem. Dışarısı çok soğuk, ama onun ayakları çıplak, sarkmış sütyensiz göğüslerini saklayamayan ince bir bluz var üzerinde.
"Seni çok özledim kızım. Oğlum nerde, gözümün nuru nerde? Onu da çok göresim geldi." diyerek sarılıyor boynuma. Öpüp öpüp, kokluyor. "Böyle mi olacaktı?" diyor. "Nermin'i Necati'yi görüyor musun?" diye soruyor. "Kandilde bayramda telefonla konuşuyoruz" diyorum. "Güya sık sık görüşecektiniz değil mi? İnsan eksilince eskisi gibi olmuyor işte." deyip babaanneme bakıyor. "Tanıyorum" diyor. "Babaannenle komşuyuz biz. Demek onun da görecek işi var burada."
"Zor bu işler bize, çok zor." diyerek babaannemin yanına oturuyor o da.
Şaşkın bakışlarım üzerlerindeyken kucağımdaki kitap kayıp babaannemin yanına düşüyor. "Hiç değişmemişsin, kitap okumaktan bıkmadın mı sen?" derken,
Kapıda bir adam beliriyor. Ufak tefek, zayıf kara kuru. Gözleri felfecirliğini yitirmiş, hatta kederli bize bakıyor.
Amcam.
"Beni hiç beklemiyordun değil mi?" diyor. "Hatta gelmeseydim iyi olurdu. Ama emir büyük yerden. İşimiz var."
Bu İŞ canımı sıkmaya başlıyor.
İçim daralıyor, yüreğim sıkışıyor.
Çok sevdiğim babaannem ve Feride teyzeme bakıyorum. İkisinin de güzel yüzünü okşayıp, "Güzellerim, bence siz erken geldiniz. Gidin. Zamanı gelince dönersiniz." diyorum.
Babaannem beni duymuyor, onun gözü kapıda duran oğlunda. "Artık akıllandın mı bari?" diyor. Sonra hiç yapmadığı bir şeyi yapıyor; kalkıp yanına gidiyor ve iki koluyla sarıyor amcamı. "Çocukların iyiler, geçinip gidiyorlar, torunların var bir dolu" diyor.
"Ama kardeşin hasta."
İlk kez ağlarken görüyorum babaannemi. Gözyaşlarını yemesine siliyor.
Babaannemle göz göze geliyoruz.
Ağlıyorum. Çok ağlıyorum.

Gözümü açıyorum. Kucağımdaki kitabın sayfaları sırılsıklam olmuş.
Yerimden kalkıp odanın kapısın açıyorum. Serinlik doluyor odayla birlikte içime.

Yok, Bu hayal değil, kabus.
Sevmedim bu hayali