YAŞAMIMIN ANLAMI

Çok çalışıyorum bir iki yıldır.
İşten geç çıkıyor, bazen eve iş getiriyorum.
Ben eski ben değilim; okuyan, yazan, gezen Nurten yitip gitti.
Zorunlu, fakat geçici olan bu yaşam tarzımın sebep olduğu sıkıntıların da farkındayım.
Kendimle birlikte zaman zaman oğlumu da ihmal ediyorum. "Artık büyüdü, kendi başının çaresine bakıyor" mazeretinin arkasına sığınmam kurtarmıyor beni.



"Bu dünyaya çocuk getirilmez" diyenlerdendim.
Henüz çocuğu olmayan, ama annelik içgüdüsünü içinde taşıyan kadınların çocuk istemesine, anlam veremez, defalarca tüp bebek denemesi yapanlara şaşırırdım.
Allah bana çok güzel bir çocuk verdi. Onun doğumuyla birlikte dünyam değişti. Bütün o, çocuk isteyen kadınları anladım. Artık bütün dünyadaki çocuklar benimdi, tek bir gözü yaşlı çocuk yüreğimde acıydı. Açlık çeken, savaşlarda ölen çocuklarla içimden bir parça kopup gidiyordu.

Yıllar sonra, aslında bu kötü, adaletsiz dünyaya çocuk getirmek gerekli diye düşündüm. Yetiştireceğim vicdanlı, adalet duygusu gelişmiş bir çocuk ve onun gibiler bu dünyayı düzeltebilirlerdi belki.
Çok şükür bu niteliklere sahip bir oğlum var. Hem mutluyum hem gururluyum. Ancak her anne-çocuk ilişkisinde olduğu gibi çatışmalarımız, gerginliklerimiz oluyor. Bir yıl öncesine kadar olmayan bu çatışmaların geçici olduğunu biliyor, fakat üzülüyorum.
Aramıza duvarlar örüldü sanki. Gitgide uzaklaşır olduk birbirimizden. Sadece benimle değil, neredeyse tüm aile ile bağlarını zayıflattı. On sekiz yaşını dolduran büyük çoğunluk gibi her şeyi bildiğini sanıyor. Biraz dik başlı, dediğim dedik oldu.
Onu o kadar iyi anlıyorum ki.
Tüm çocukluk ve gençlik yıllarım isyan ile geçti. Okulda sakin evde asi bir çocuktum. Hayatıma müdahale edilmesini, kararlarıma karışılmasını asla istemez, bunun için sonuna kadar mücadele ederdim.
En çok annemle.
Çünkü annem lider kişilikli, otoriter bir kadındı. Zaman zaman, gittikçe anneme benzediğimi düşünmeme karşın oğluma karşı otoriter olduğumu sanmıyorum.
İşte bunun için karşıma alıp konuştum oğlumu dün.
Yaşadıklarımı, deneyimlerimi, hatalarımı anlattım. Onu ne kadar çok sevdiğimi, ne yaparsa yapsın bunun değişmeyeceğini bir kez daha yineledim.
En önemlisi, artık hem kendime, hem ona daha fazla zaman ayırmak istediğimi ve bunun için ne gerekiyorsa yapacağımı söyledim.
Ben de artık eski ben olmak istiyorum çünkü. Her gün otuz kırk sayfa okumadan uyumayan, düzenli yazı yazan, İstanbul'u sokak sokak gezip keşfe çıkan, sanatsal etkinlikleri takip eden Nurten geri gelmeli. Gelmeli ki yaşadığımın farkına varayım.

Sonuçta, sanırım aramıza örülen duvarlardan bir kaçı yıkıldı.
Hafifledim.