BURSA'DA ZAMAN

Beni otogar'dan Heykel'e getiren otobüsten indim. Sırtımda çantam, elimde şemsiyem yürüyorum. Yağmur atıştırıyor, ama şemsiyeyi açmaya niyetim yok. Öyle de güzel bir hava, mis gibi yeşil kokuyor. Saat akşamın on birini çoktan geçmiş. Buna rağmen bir çok mekan açık hâlâ. Işıl ışıl her yer, sokaklar insan dolu. Kimi bu yağmurda benim gibi keyifle yürüyor, kimi belki akşam vardiyasından çıkmış, acele adımlarla evine dönme telaşında. 


Yağmurun altında sağıma soluma bakınarak yürürken zamanı geri getirmek derdindeyim. 
Otuz altı yıl önce ilk ayak bastığımdan bu yana o kadar çok şey yaşadım ki bu şehirde. Her yıl bir kaç kez gelip gittiğim bu hâlâ yeşil kalmış şehirle gönül bağım oluştu. Bir kaç yıl önce yılbaşının ertesi sabahı sessiz sokaklarında yürürken, "Bir gün İstanbul dışında bir yerde yaşamak zorunda kalırsam o yer kesinlikle Bursa olur" diye düşünmüştüm. 
Uzun yıllardır hep bu saatlere denk geliyor gelişim. Bu saatlerde ve yalnız. Ne çok seviyorum yalnız seyahat etmeyi. Otobüs koltuğuna kurulduğumda bütün işi gücü, derdi tasayı arkamda bırakıp başka bir dünyaya geçiyorum. Epeydir sırasını bekleyen bir kitap ve ikram edilen çayımla başbaşa, hayatımın sürekli bir seyahat hali ile geçmesi düşü beni kendimden geçiriyor. 

Heykel'deki Atatürk heykeli önünde durdum. Burada çektirdiğimiz ilk fotoğraf şimdi acı verse de nasıl mutluydu yüzlerimiz, sadece bir kaç yıl sonra olacaklardan habersiz. 
Oysa Bursa'ya ilk gelişim mutlu bir olay içindi. Ablamın düğünü vardı o gün. On dört yaşımdaki ben, Bartın'ı saymazsak İstanbul'dan sonra başka bir şehri ilk kez görüyordum. Hayatımda yeni bir dönem başlamıştı. Burada geçirilen uzun yaz tatilleri, yeni arkadaşlar, yeni lezzetler hayatıma anlam katmıştı. Sanırım hepimizin hayatında bir şekilde dönüm noktası oldu Bursa. Halam kızının ardından İstanbul'da yalnız yaşamayı bırakıp buraya yerleşti. Dayımlar çeşitli sıkıntılarla boğuştukları İstanbul'u terk edip umut yolculuğu yaptılar buraya. Ne bilirlerdi o umudun bir gün bembeyaz bir kefen olup, yüreklerinin tam orta yerini ateş gibi kavuracağını. 

Bu akşam da Bursa'ya mutlu bir olay için geldim. Ablamın oğlunun düğünü var bu kez ve ben çok eğleneceğimi biliyorum. 
Ama işte...
Hatıraların aklıma düşmesinden alamıyorum kendimi. Her gelişimde sanki onunla yürüyorum sokakları. Maksem yokuşundan aşağı bazen gülüşüp bazen didişerek inişlerimiz, Uludağ'daki yaz pikniğimiz, Sönmez'de tezgahtarlık yaptığı dükkan, Teleferik Mahallesi'ndeki komşularla yaz akşam sohbetleri ve Ahmet. Çirkin yüzlü güzel insan Ahmet. Zaman zaman, "Eğer Ahmet'le evlenseydi yaşar mıydık bu acıyı?" diye düşünsem de, alın yazısınıa inandığımdan kovarım hemen aklımdan. 
Ömrü o kadarmış diyorum. Henüz yaşına varmamış bebeğiyle trafik terörüne kurban gittiğinde yirmi üç yaşındaydı Neşe ablam. İstanbul'da başlayan, Bursa'da devam eden hayatı Antalya'da sona erdi.

Bu kadar güzel bir akşamda neden düşünürüm ki böyle bir dramı? Neden peşimi bırakmaz bu vicdan azabı? Ağız dolusu güldüğüm, mutluluğumun zirve yaptığı anlarda bile Bursa'daysam eğer, hep o var kafamın bir tarafında. 
Bazen soruyorlar bana, "Hiç mi küsmezsin?" diye. Küsmem ben. Neşe ablam öldüğünden beri kimseye küsmem.

Bursa'ya da küsmedim. Her seferinde huzurla buluşturur beni güzel Bursa. Tarih kokan sokaklarını arşınlamak ne güzeldir, bilen bilir. 

Mutlu bir olayı yazacakken drama çevirdim ama, bitirirken bir hoşluk olsun. Düğünümüzün yapıldığı Çelik Palas Otel'inin girişinde Ahmet Hamdi Tanpınar'ın Bursa'da Zaman şiirinin ilk kıtası yer alıyordu. Buyurun siz de okuyun.

BURSA'DA ZAMAN

Bursa'da bir eski cami avlusu,
Küçük şadırvanda şakırdıyan su;
Orhan zamanından kalma bir duvar...
Onunla bir yaşta ihtiyar çınar
Eliyor dört yana sakin bir günü.
Bir rüyadan arta kalmanın hüznü
İçinde gülüyor bana derinden.
Yüzlerce çeşmenin serinliğinden
Ovanın yeşili göğün mavisi
Ve mimarîlerin en ilâhisi.