HAKKI DAYI

Hakkı dayı da ölmüş!
Nevin yengenin ölümünü yazdığım daha dün gibi.
İkisini de görmeyeli yıllar olmuştu. Her şey bitiyor işte. Eninde sonunda bitiyor. Ne didişme kalıyor ne kıskançlık.

Sanırım ailenin İstanbul dışında gömülen tek üyesi Hakkı dayı. Yıllardır inzivaya çekildiği Bodrum'da pazartesi gömülmüş. Oğlumdan öğrendim yoksa nereden bileceğim?
Aklımda hep evliliğimin ilk ziyaretlerinden Suadiye'deki evleri. Nevin yengenin şen kahkahaları, Hakkı dayının ciddi ve temkinli duruşu, simsiyah köpeğini şefkatle okşayışları.
Benim için hep iyi insandılar onlar. Sevildim, sevdim, güler yüz gördüm.
Aile içindeki sorunları, çekişmeleri, sorumsuzlukları hep kendilerine zarar. Gelinleri Didem'in trafik kazasında ölmesiyle torunlarının öksüz kalışını izledim, içim yandı. Benim de çocuğum vardı, o çocuklara yandım. Onlar yandılar mı o kadar bilmiyorum. O kadar kendi hayatlarıyla meşgul yaşıyorlardı ki.
Bir kez de Didem'in evine gittiğimi hatırlıyorum. yeni evliydi, anlatıp duruyordu. Supradyn içmeye başladığını, ancak böyle enerji topladığını, hatta öyle enerji topladığını ki, buna hayret ettiğini falan.
İnsan hatırlıyor istemese de. Her ölüm haberi unuttuklarını getirip koyuyor önüne. Ne günlerdi diyorsun.
Öyle ya da böyle güzel günlerdi. Yaşandı bitti. Bitmesi gerektiği için bitti.
Allah rahmet eylesin.