HAYATI KATLANILIR KILAN DUYGU, AŞK!

Unutamadığınız bir aşk var mı?
Bir film tanıtımı haberinde gördüm bu soruyu.

İtiraf ediyorum, var...
Var elbet, hem de hiç unutamadığım bir aşkım var.

Unutmayacağımı biliyordum, ama yıllar sonra tekrar karşılaştığımızda, "Gerçekten büyük bir aşk yaşamışız biz ve ben hâlâ aşık olduğumu anladım ona." diyeceğimi hiç düşünmemiştim.

Yalnızdık, yıllar sonra ilk kez. Geçen onlarca yılda bir kaç kez karşılaşmıştık, konuşmuştuk, ama hiç yalnız olamamıştık. O zaman bile gözlerimiz, "Ah, keşke biraz yalnız kalabilseydik." diye bakıyordu birbirine.

Hayal gibi bir aşktı, imkansız bir aşktı. Yıllarca süren hayal gibi bir aşk!

Kavuşursan meşk, kavuşamazsan aşk olurmuş ya, işte bizimki kavuşulamayan o gerçek aşktı, çıkarsız, sömürüsüz... 

Herkese, her şeye karşı bir aşk!

Kızdık, öfkelendik, kıskandık, küstük barıştık ama içimizdeki o güçlü duyguyu hiç yitirmedik. 

Pişman olmadım onca yaşanan, geçip giden yıllara. İyi ki yaşamışım, iyi ki ondan bir parçayı koparıp almış saklamışım kalbimin en derin yerinde. 

Yıllar yılları kovaladı, kimseyi koyamadım onun yerine, konmuyor, olmuyor. Zaten koymak da istemiyorsun, her yeni gelende onu arıyorsun bulamıyorsun.  

Aşk yoksa hayat yok!

Hiç âşık olmadım diyenler var, nasıl yaşıyor bu hayatı anlayamıyorum. Hayat sevincini veren en büyük duygu bana göre aşk. İster hayatta bir kere ister sık sık olsun, insan hayata aşkla bağlanır. 

Bu kalp bize boşuna verilmemiş, hakkını veremedikten, onu gümbür gümbür attıramadıktan sonra ne anlamı var?  Kışın bulutların arasından güneşi çıkartan, baharda çiçek açan ağaçlara hayranlıkla baktıran, sabahları yataktan zıpkın gibi kaldıran bir insan olduğunu düşünsenize hayatınızda. Bu yalan, bu çirkef dolu çekilmez dünyaya ancak böyle katlanılır. Artık yanında olmasa da kalbindeki yeri yeter; onun hâlâ bir yerlerde ve yaşıyor olduğunu bilmek yeter. Çünkü bilirsin onun da aynı şeyleri hissettiğini, unutamadığını. 

Yaş kaç olursa olsun, kime neye olursa olsun, aşk güzel şey be kardeşim...