ÜMİT

Düşünüyorum, son günlerde çok sık bunu düşünüyorum; "Memnun muyum hayatımdan? Böyle bir yaşamak mıydı hayalim?"
Kim hayal ettiğini yaşayabiliyor ki dediğinizi duyuyorum, ama benim bunu kendime sormama engel değil. Şükretmediğimi, hatta nankör olduğumu düşünen çok olabilir, bu da engel değil sorgulamama.

Hep, bu dünyanın insanı olmadığımı düşünmüşümdür kendimi bildim bileli.
Yorgunum, son birkaç yıldır, en çok da bu yıl çok yorgunum.
Bu vahşi kapitalist düzende yaşıyor olmak başlı başına yorgunluk sebebi. Zamana karşı yarışırken zaman ayıramamak bir sürü şeye; aileme, arkadaşlarıma, eşime dostuma, en çok da kendime.
Neyin peşinde koşuyoruz anlamıyorum. Paranın mı?
'Para çok önemli, parasız kalmadın da ondan' diyen de var, 'parasız kaldığın günleri hatırla da kendine gel' diyen de.
Parayla aram hiç bir zaman iyi olmadı ki benim. Hayatımı idame ettirecek kadar olsun yeter dedim. Sağlığım iyi olsun, bu kadar para nasıl olsa kazanılır dedim hep. Paraya tapan, onun kölesi olanlardan değilim. İnsanlığımı yitirmekten korkarım çok param olduğunda. Paranın değiştirdiği insan olmaktan korkarım. Cimri diye de adlandırılıyorum bazen, umurumda değil; zor kazandığım parayı kolay harcamak istemiyorum, o kadar.
Çocukluğumdan beri zenginlik hayalinden kaçtım. Bilinçli ya da değil, yat, kat, kotra, villa olmadı hayallerimin içinde. Kariyer yapmak, iş hayatında yükselmek de değildi benim isteğim.
Neydi peki nankör kadın?
Bir çok kadının hayalini kurduğu bir yaşamın var belki de, daha ne istiyorsun değil mi?
İstemiyorum işte, bir çoğunun hayalini kurduğu bu yaşamı istemiyorum ben, sorun burada.
Sevgi ve huzur tek dileğim. Saf ve gerçek sevgi, başka şey değil.
Bu yaşıma geldim hala bunun peşindeyim.
Her şeyi aşkla yapabilmek; sabah kalkıp aynada kendine aşkla bakabilmek, yeni gün için aşkla Allah'a şükredebilmek, sevdiği bir işe aşkla gidebilmek, yemeğini aşkla pişirmek, sevdiğinin gözlerine aşkla bakabilmek. Bir kedinin yahut köpeğin başını aşkla okşamak... Parayla ne ilgisi var bunların? Geriye dönüp baktığında sevgiyle aşkla yaşanan anları mutlulukla hatırlıyor insan, alınan verilen paraları değil.
Bu dünyaya tekrar gelsem bu kadar sorumluluk sahibi olmak ister miydim bilmiyorum. Sorumluluklar, istediğin gibi bir hayatı yaşamaya izin vermiyor sanki.
Vazgeçemiyorsun da; daha çocukken üzerine yüklenen sorumluluk duygusunu ne yaparsan yap azaltamıyorsun.

Yine de dilediğim gibi bir yaşamın yüreğime dokunacağı, onu doya doya yaşayacağım günlerin çok yakın olduğu ümidine sıkı sıkı sarılıyorum.
Biliyorum olacak.



Yorumlar

Popüler Yayınlar