CUMA KAÇAMAĞI

Hareketli bir hafta sonu geçirdim. 

Ama önce, cuma günü gerçek bir tatil yaşadığımı söylemeliyim. Bir günlük kısacık bir tatil. Bilgisayarsız, işten uzak, sosyal medya takibi yapmadan, saatlerce sadece sohbet ederek. 

Her gittiğim yere bilgisayarımı götürürüm ben, maalesef mesleğim bunu gerektiriyor. Her an bir iş çıkabiliyor ve genellikle de acil oluyor bu işler. Bu kez bir önceki gün fazla mesai yapıp olan ve olabilecek işleri önceden bitirdim. Gerisi Allah kerim dedim. Nikahına gittiğim günü saymazsak otuz beş yıldır görüşemediğim arkadaşımı görmeye gittiğimde de işle ilgilenmek olur muydu? Olmazdı elbette. Cuma sabahı erkenden evden çıkıp Pendik'ten Adapazarı trenine bindim. Uzun bir aradan sonra Adapazarı Garı da açıldı çok şükür. Artık eskisi gibi Haydarpaşa'dan kalkmasa da, eski vagonların yerinde yeller esse de aynı heyecanı yaşadım ya bana yetti. Takip edenler bilir benim tren yolculuklarına sevdalı olduğumu. Otuz sekiz yıl önce üniversiteye başladığımda tanıştım Adapazarı treni ile. Hafta başı gider hafta sonu dönerdim İstanbul'a. Ne hatıralar birikti o yolculuklarda... 

Her şey değişmişti ama rötarda değişiklik yoktu. Sekizi iki geçe kalkması gereken trenimiz on beş dakika gecikmeyle kalktı ve bir saat kırk dakikalık yolculuğum başladı. Saat dokuza kadar geçtiğimiz istasyonları inceledim tek tek. Çocukluğumdaki istasyonlar o kadar değişmiş ki, Kızıltoprak artık yok mesela, Süreyya Plajı'na yazık ettiler zaten; denizin ortasındaki Bakireler Anıtı artık karada bir yerlerde. İstasyona bakan cephedeki plajda yüzen insanları tasvir eden kabartmalı duvar yerle bir edildi. İçmeler, Tuzla bizim denize girdiğimiz yerlerdi. Şimdi tersaneler bölgesi. Bir tek Çayırova değişmemiş geldi bana. Yemyeşil ve ağaçlıklı, öyle güzel ki. Pencereden vuran güneşin ışığıyla uyumuşum bir süre. Gözümü açtığımda hemen kulaklığımı taktım, bugün Ünsal Ünlü'nün edebiyat günüydü ve canlı yayında Nazım'ı anlatacaktı. Başladım keyifle dinlemeye. Memleketimden İnsan Manzaraları kitabından bölümler okuyor ve bir tesadüf oluyor, trende geçen bu şiir romanın bir bölümünde Kuvayı Milliye Destanı'ndaki Kambur Kerim'in hikayesini anlatırken "Sapanca ile Arifiye arasında" diyor. Bizim tren de tam o sırada Sapanca'dan çıkmış Arifiye'ye doğru yol alıyor. Böyle tesadüfler çok olur bende. 

Biraz da yolda yaşanan dur kalk ve beklemelerle iki buçuk saatte varıyoruz Adapazarı Garı'na. İner inmez çekiyorum içime Adapazarı'nın havasını. Ohhh! Başım dönüyor adeta. Şimdi ben, neredeyse kırk yıla yaklaşan yüksek okul maceramın başındayım sanki. Garın kapısına yürüyorum ve dönüp arkama, peronlara bakıyorum. Hey gidi günler!

Doksan dokuz depremi Adapazarı'nın miladı. Büyük acılar yaşandı, yerle bir oldu Adapazarı. Acaba nasıl bir değişim geçirdi? Merakla yürüyorum arkadaşımın evine hatırladığım sokaklardan. Uzun Çarşı'ya geliyorum, değişmiş, ama güzel ve düzenli. Kömür Pazarı'na az kala, evinin olduğu yola sapıyorum. İşte bahçeli birkaç ev, eskiden daha çoktu, şimdi apartman çok. Sokağa girdiğimde arkadaşımın el sallayarak bana doğru yürüdüğünü görüyorum. Sarılıyoruz sıkıca, uzun uzun. O kadar yıl hiç geçmemiş, daha dün berabermişiz gibi başlıyoruz sohbete ara vermeksizin. Kahvaltı ediyoruz, kahve içiyoruz, yemek yiyoruz ama susmuyoruz. Öyle susamışız birbirimize. O anlatıyor ben dinliyorum, ben anlatıyorum o dinliyor. Akşam üzeri önce oğlu okuldan sonra eşi işten geliyor, onlarla tanışıyorum. Küçük bahçesinden kendi yetiştirdiği domates, salatalık, biber, nane ve fasulye toplayıp yanıma katıyor. 

Canım Menekşe'm!

Adapazarı'nın, sevilen idealist öğretmeni. Şimdi artık emekli.

 

*

Cumartesi gündüz matinesine biletim vardı Şehir tiyatrolarına. Minimalist Sezon bitmeden Geçit oyununa yer bulmuştum. Oyunculukların üst düzey olduğu, tek perde muhteşem bir oyundu. İnşallah yeni sezon sıkıntısız ve kesintisiz başlayıp devam eder.

Pazar yani bugün, geçici de olsa bir vedaya gittim. Arkadaşım, dostum ailesiyle birlikte Muğla'ya Dalaman'a taşınıyor. Veda ona değil, onun İstanbulluluğunaydı. Belki bundan sonra bir daha geçmeyeceğim o güzel sokağına, balkondan görünen dolunaya. Biz zaten hep beraberiz, akılda, kalpte. Gidiş geliş te bir uçak yolculuğuna bakar. 

Fakat yine de hüzünlü oluyormuş...