İYİ Kİ!

Otuz yaşımın bittiği yılın ilk günü oğlumu dünyaya getirdim ve o günden sonra her yılbaşı günü heyecan ve coşkuyla kutlandı evimizde. Erken gelen bir sürprizdi yılın ilk günü doğum yapmam. Yıllarca büyük aile sofrası kuruldu, hediyeler alınıp verildi, pastalar kesilip yenildi. Hem yeni bir yılı hem oğlumun doğum gününü kutladık.

Tam yirmi dört yıl sonra geçen yılın ikinci günü  ise bu sefer anneciğim sürpriz yaptı bize. Tasını tarağını topladı bırakıp gitti bu dünyayı. O kadar ani oldu ki, o kadar beklenmedikti ki şok yaşattı bize. Babacığımın acısı dinmemişti henüz. Meğer anne kaybı ne büyük acıymış...

Yaşıyoruz elbette, her türlü işimize gücümüze devam ediyor, gelecek için planlar yapıyoruz. 

Ama alışamadım ben hâlâ annemin yokluğuna, daha doğrusu öldüğüne. O kadar büyük yer kaplıyordu ki hayatımda öyle büyük bir otoriteydi ki sanki hep bir yerlerden çıkıp gelecekmiş gibi, uzak bir yere gitmiş de bir gün dönecekmiş gibi geliyor. Bir kez bile rüyamda görmedim ilginçtir. Belki de görmek istemiyorum kimbilir, korkuyorumdur, bilmiyorum. 

Annem, canım, sen gittikten sonra çok şey oldu. Yaşarken belki öğrensen çok üzüleceğin kararlar aldım. Benim için iyi ama senin dünya görüşüne uymayan kararlar. Bunları sen yaşasaydın da alacaktım ama ne zor olacaktı bilirsin. Biz yine kavga edip barışacaktık belki. Hatta alışacaktın belki. Ama böylesi çok kolay oldu itiraf ediyorum. Sen şimdi bulunduğun yerden izliyorsun ve artık başka bir alemde olduğundan kızmıyor memnun oluyorsun, kızın mutlu çünkü. Babamın da yanında olduğunu, sizin de artık mutlu olduğunuzu biliyorum. Her gün şükrediyorum, iyi ki benim annem babam oldunuz diye. Git gide kirlenen bir dünyada saflığınızı yitirmeden yetiştirdiniz bizi. İyi ki...

Ruhunuz huzur dolsun!