HÜSNİYE TEYZEM

 

Affet beni Hüsniye Teyzem!

Sen affedicisindir, küskünlüğün yoktur kimseye. Görmedim duymadım şimdiye kadar kimseyi kırıp yıktığını. Ya hep öyleydin ya da ben öyle denk geldim, yüzünden nur akar, gülümsemen hiç eksik olmazdı. 

Affet, çünkü sana karşı çok mahcubum. Yıllar, selâm yollama dışında yanına uğrayamadan, elini öpemeden geçti. Son zamanlarında hastalığın yaşamını zorlaştırdığında bir telefon açıp geçmiş olsun diyemedim. Kız kardeşimi aracı yaptım bunun için. Böyle zamanlarda ne diyeceğimi de bilemiyorum ki ben. Çok ama çok zorlanıyorum, o telefona elim gidene, iki cümle edene kadar. 

Kırk yıl olmuş yollarımız kesişeli, akrabalık ilişkimiz başlayalı. Kız kardeşime bir anne bir öğretmen, anne babama kardeş oldun. Ne kayınvalideydin ne de dünür; başka türlüsünü bilmiyorum, aksini görmedim. 

Seni sevdim hep hem de çok. Sen de beni severdin bilirim. Ne olursa olsun, kim ne derse dedin harika yıllarımız olmadı mı, oldu... 

Önce babam, annem, sonrasında halamla oluşan boşluk gitgide büyüyor; şimdi de sen... Her kayıpla bir devir kapanıyor ya insan hayatında; bunu okurken romanlarda öykülerde, izlerken filmlerde bir bakıyorsun sen de yaşıyorsun bu duyguyu, hissi... 

Ruhun huzur bulsun, nur içinde yat, Allah rahmetini esirgemesin. 

İnan seni düşündüğümde hatırladığım tek görüntü gülümseyen nurlu bir yüz. Ne mutlu sana!