YENİLİK...

Çok şükür...
Çok şükür sonunda sayfama kavuştum.
Sanki yuvamı kaybetmiştim, yeniden buldum.
Yazamıyorum uzun zamandır, takip eden dostlarım bilir. Yeni bir eve, yeni bir hayata adım attım. Bu arada o kadar işle meşgul oldum ki başım döndü fırıl fırıl, adeta fırıldak gibi. Bir yanda işim, hem rutin hem ekstra işlerim, bir yanda taşınma telaşı, yeni eve uyum derken elimi değdiremedim klavyeye. Arada bir girip arkadaşlarım ne yazmış diye bile bakamadım.
Neyse ki artık daha rahatım, henüz tam yerleşemedim ama, en azından sadece yerleşmeyi düşünmekten başka düşüneceğim şey kalmadı.
Kitaplarım...
Şimdi sadece onları nasıl daha düzenli bir şekilde kitaplıklara sıralayabilirim diye düşünüyorum. O kadar çoklar ki, eşyalarımı taşıyan hamallar bile sanırım en çok onları taşırken zorlandı. Salonumda kitap kolilerinden oluşan bir dağ var yerleşmeyi bekleyen. Yavaş yavaş ve daha kullanışlı olarak sıralamalıyım onları.
Yeni ev, yeni hayat dedim, gerçekten öyle. Alışkanlıklarını değiştirmek zorunda kalıyorsun mecburen. Daha önce sağında olan şey şimdi solunda mesela, elin gayri ihtiyari sağına gidiyor önce.
Mutfak...
Eski evimde mutfak açıktı, Amerikan mutfak diyorlar. Şimdi ayrı bir yerde, alışacağım elbette, ama ne kolaydı açık mutfakta iş yapmak. Hiç bir şeyden uzak kalmıyordum, ne televizyondan ne de gelen konuklarımla yakından ilgilenmekten.
Prizlerden tutun da tüm detaylara kadar değişiklik var tabi.
Ama seviyorum yeni evimi, içim hemen ısınmasa buraya taşınmazdım zaten.
Sonuçta, değişiklik iyidir, yeniliktir ve yenilik heyecandır, tazelenmektir. Onca yıl oturduğum evden ayrılırken hiç üzülmedim desem yeridir. Demek ki zamanıymış, Bu yeniliğe ihtiyacım varmış.
Hangi alanda olursa olsun, yenilik isteyenlerin darısı başına diyor, uzun zaman sonra yazdığım bu yazıyla hepinizi kocaman bir MERHABA ile selâmlıyorum.