İNŞALLAH

Şu yaşıma geldim, hiç empati kurmayı beceremedim, beceremiyorum.
Çok yorgunum, bezginim, işlerim de  ters gitti; evime geldiğimde hiç bir şey yapacak halim yoktu. Zar zor yemeğimi yedim, oturdum televizyonun karşısına, bir yandan da kaçırdığım haberleri internetten okuyarak yatmayı bekliyorum.



Mesaj attım arkadaşıma, "çoook yorgunum" diye, hani ararsa bir iki laf da ederim diye. İyi halt ettim.
Sanki bilmiyorum, aylardır ne cumartesi ne pazar durup dinlenmeden çalışıyor kız. Argo tabirle kafayı yemeye ramak kalmış.
"Hiç konuşma" yazmış bana. Daha işten yeni çıkmış ve bütün işleri ters gitmiş.
Al sana cevap!
"Nasılsın?" desene? "Her şey yolunda mı?" desene.
İnsan bir düşünür, zaten aylardır bildiğin bir şey, hem kafası hem bedeni yoruluyor bu kızın, bir de ben direkt "yorgunum" diye girmeyeyim söze. Değil mi?
Yok. Beceremiyorum bir türlü.
Kendim yorgunum ya, canım hiç bir şey yapmak istemiyor ya, Ya Allah deyip sarılıyorum telefona, konuşursak biraz enerji toplarım, kendime gelirim diye. Çünkü hep öyle oluyor.
Bencillikten başka bir şey değil benimki.
Sadece ona değil ki oğluma bile bazen aynısını yapıyorum. Zavallı, alıştı annesinin bu huyuna da artık sesini çıkarmıyor.
Galiba, benimkisi çocukluktan kalma ilgi açlığı.
Ama koskoca kadınsın değil mi? Öğren artık bir yetişkin gibi davranmayı. Yavru kedi gibi mır mır edip kucaklarına atlayacak halin yok ya.
İnşallah!