İYİYİM

"Nasılsın?" sorusuna "İyiyim" demek adet olmuş ya; ben de her sorana "İyiyim" diyorum.
Ama iyi değilim.
Gülüyorum, şarkı söylüyorum, geziyorum, dolaşıyorum, hatta hiç ilgi duymadığım halde derneğin futbol maçlarına gidip tezahürat yapıyorum. Hatta uzun zaman sonra ilk kez sinemaya bile gittim bu hafta.



Okuyabiliyorum, internete girip dünyanın oluşumu, gece ve gündüzle mevsimlerin oluşumu videolarını açıp okul bilgilerime yenilerini ekliyorum. (Nedense?)
Haberleri takip ediyorum, günceli kaçırmamaya çalışıyorum. Sanki habersiz geçen, gündemden bihaber günlerimin acısını çıkarır gibi.
Herkese gülümsüyorum, selam veriyorum. En uzak durduğum insanlara bile.
Hiç bir yardım isteğini geri çevirmiyorum,
O kadar çok işim var ki, çalışıyorum, deli gibi.
Yani hiç bir depresyon belirtisi taşımıyorum.
Ama iyi değilim.
Babam hasta.
Ülkemde felaketler, mantık sınırlarını aşan olaylar, söylemler.
Acılı anneler, eşler, çocuklar.
Aylardır bizi üzen babamın hastalığı son bir aydır sürekli hastanelere taşınarak devam ediyor.
"Allah düşürmesin, ama eksikliğini de hissettirmesin" denir ya aynen öyle.
Gördüğüm eksikliklere, disiplinsizlik ve ilgisizliğe dayanamayıp söylenip duruyorum hastane içinde. Acayip bir gerginlik içindeyim, ufacık bir ihmale tahammülüm kalmamış.
Koskoca eğitim ve araştırma hastanesinde tekerlekli sandalye bulamadığımızda ve yetersizliğin nedenini danışmadaki kıza sorduğumda babamdan büyük bir tepki aldım. O yürüyemeyen, yerinden zor kalkan babam, bırakın bu yaşıma kadar bir fiske vurmayı ağzından azar sözü çıkmayan babam bana bağırdı. "Yeter artık, sus sen de" dedi.
Yok, üzülmedim. Eskiden olsa dertlenirdim, şaşırırdım. Tam tersi ben de ona "Niye susacakmışım baba?" dedim. Hepimiz gerginiz anlaşılan. Bir aylık hastane maratonunda elde var sıfırı yaşıyoruz. Bir bilsek, bir belli olsa ne yapılacağı, tedavinin şekli şemali...
Haftaya yeni bir hastane maratonu başlayacak. İnşallah bu kez elde var çokları yaşarız.
İyi değilim.
Ama kim bilir ne çok iyi olmayan var.
Ermenek'teki acılı madenci ailelerini düşününce benim iyi olup olmamamın belki bir önemi yok. Sonuçta babam yaşıyor ve bir şekilde tedavi edeceğiz.
Bu sabah işe giderken neredeyse bir senedir yapmadığım şeyi yapıp kulağımda müzikle yürüdüm. Doğancılar Parkı'nın içinden geçerken, biraz da dinlediğim şarkının etkisiyle belki, gözlerim hafifçe yaşardı. Tuttum kendimi, normalde salarım, ortalık yerde ağlarım ağlayasım geldiyse.
Tuttum bu kez.
Kafamı kaldırıp ağaçlara baktım, sararmaya başlamış yapraklara. Bir anda başka bir boyuta geçtim, tıpkı eskisi gibi, her işe gidişte hep yaptığım gibi.
Park havuzunun önüne gelip durdum bir süre. Çocukluğumda Üsküdar meydanında duran iki aslan heykelini görünce geçtiğim boyut daha da değişti. Fotoğrafını çektim havuzun ve üyesi olduğum Üsküdar Sevdalıları grubunda paylaştım. Bu da daha önce hiç yapmadığım bir şeydi.
İyi geldi.
Ama ben hiç iyi değilim.