VADE DOLDU

VADESİNİ BEKLEYEN HİÇLİK adlı öykümde anlatmıştım onu. 
Nüdiye yengeyi. 
Vadesini bekliyordu, dün doldu sonunda.




Yirmi dört saat içinde gidip döndüğüm zorunlu bir seyahat yaptım Bartın'a. Nüdiye yengeyi toprağa verdik bugün. 
Helallik alınması için evine getirilen tabutu görene kadar koruduğum soğukkanlılığımı kaybettim bir anda. Koyverdim gözyaşlarımı gitti. 
Bahçede hoca dua okurken köyümüze ilk gelişim geldi gözümün önüne. Henüz kendi evimiz yokken misafir edildiğimiz bu evde kendimizi ev sahibi gibi hissettiğimiz güzel günler. 
Zamanın zor şartlarına rağmen mutluluğumuzun katmerli olduğu günler. 

Merdiven başındayım, aşağıda cenaze, hoca duaya devam ediyor, kafamı çevirdim, bahçenin sol tarafındaki hamakta kahkahalar içinde sallanan bizi gördüm. Beni, kız kardeşimi, Huriye'yi, Canip abiyi. 
Bir yaz akşam üstüydü şimdi de, arka bahçede topraktan çekip çıkardığımız patatesleri mutfağa getirdiğimizi ve soyup kızartarak keyifle yediğimizi gördüm. 
Nüdiye yengenin, mutfaktaki barbeküde yanan odunların üzerindeki saçta yağlı gözme yapışını ve biz çocuklara ayran eşliğinde yedirişini gördüm.

Kaç yaz kaç kış geldi geçti. Kendi evimize geçtik, kendi bahçemizde keyif yaptık, ama hiç unutmadık o evi ve onları. Unutamadık...

Allah rahmet eylesin, mekanın cennet olsun Nüdiye yenge.