YAŞAMAKTAN ANLADIĞIM

"Yaşamaktan anladığım, balık tutmak, kahvede oturmak, Beyoğlu'nda bir aşağı bir yukarı dolaşmak..."
Demiş Sait Faik son röportajında.
Bir kaç yıldır gidemediğim Burgazada'dan Sait Faik'i anlatıyordu TRT BELGESEL.
Adanın yollarını, çamlarını, faytonlarını ve Sait Faik'in müze evini nasıl da özlediğimi anladım.
Ve Sait Faik'in çocuksu, naif, sevgi dolu yazarlığını.



Şimdilerde hemen herkesin yaşamaktan anladığı bol paralı hayat olmuşken onun bu sözleri bir şey ifade etmeyebilir çok kimseye. Herkes o kadar işle güçle meşgul ki, o kadar paraya endeksli ki, aklına bile gelmiyor bir kitabın kapağını açıp güzel bir şiir okumak, her biri ayrı dünya olan öykülerin içinde kaybolmak. Arada alıp yalnızlığını yanına sokak sokak dolaşmak...
Artık yalnızlık diye bir şey yok zaten. Mahrem diye bir şey yok. Her şey ortada, açık seçik. Gezmeye mi gittin, basıyorsun cep telefonunun kamerasına yayınlıyorsun Facebook'ta. Herkes seni görsün, nerede olduğunu bilsin istiyorsun. Kışın alışveriş merkezleri, yazın gözde mekanlar. Ne yedin ne içtin, nerede kiminleydin, herkesin bilmesi gerek bunları (!)
Onlara bildirim yapmaya çalışırken farkında bile olmuyorsun bulunduğun çevrenin güzelliğinin, çirkinliğinin yahut ilginçliğinin.
Yalnızlık ne güzeldir oysa. Arada sırada da olsa alıp başını çıkacaksın dışarıya. Gözlerinle konuşarak selam vereceksin insanlara. Hiç bilmediğin bir sokağa gireceksin, daha önce hiç gitmediğin bir pastanede oturup kahveni içeceksin.
Evet, Beyoğlu'nda Taksim'den Tünel'e bir sağına bir soluna bakınarak yürüyeceksin mesela. Arada kafanı kaldırıp nakış gibi işlenmiş süslü eski apartımanlara bakacaksın. Belki güzel bir film görürsün, saati de denk gelir girersin sinemadan içeri. Ne keyiftir güzel bir filmi tek başına izlemek.
Ne keyiftir aslında tek başınalığa izin veren İstanbul gibi bir şehirde yaşamak.(Bazen bezdirse bile)